Józefa Menéndez: Wezwanie do miłości. Zapiski objawień Pana Jezusa siostrze Józefie Menéndez, zakonnicy Najświętszego Serca Jezusa (Sacré Coeur)

Któż z nas nie zna wizerunków przedstawiających gorejące serce Jezusa, oplecione koroną cierniową? W ten właśnie sposób widziała Jezusa prosta i niezwykle pokorna zakonnica Józefa Menéndez ze zgromadzenia Sacré Coeur. Nakładem Wydawnictwa WAM ukazały się niedawno zapiski jej objawień na temat miłosierdzia Bożego. Józefa była zaledwie kilkanaście lat starsza od siostry Faustyny Kowalskiej. W podobnym czasie, choć w dwóch różnych zakątkach Europy, powstały dzieła dotyczące Bożego miłosierdzia.

      Wezwanie do miłości to książka dwuwątkowa, zawierająca orędzie serca Jezusowego spisane przez zakonnicę oraz opowieść o jej życiu. Józefa wstąpiła do Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa, mając trzydzieści lat, a więc już jako osoba dojrzała. Opuściła nie tylko bolejącą nad jej odejściem rodzinę, ale również ojczyznę, wyjeżdżając z Hiszpanii do Francji. Swoje życie zakonne związała bowiem z klasztorem Les Feuillants w Poitiers, pierwszym domem zgromadzenia założonego przez św. Magdalenę Zofię Barat.

      Jak zaświadcza s. Józefa w swoich zapiskach, Jezus zawarł z nią przymierze miłości i miłosierdzia. Miała Mu ona pomóc zdobywać dusze grzeszników oraz przekazać światu Chrystusowe orędzie miłości. Wprawdzie Jezus mówi: „Żądam tylko miłości” (s. 322), jest ona jednak niezwykle wymagająca, zawiera się bowiem w kategorycznym nakazie: „Kochaj, cierp i bądź posłuszna” (s. 146). To wyjątkowo trudna teologia i niełatwy język. Bóg, który objawia się Józefie, wymaga heroicznej ofiary i cierpienia, oczekuje posłuszeństwa, upokorzenia i pokory. Żąda od Józefy, by stała się Jego żertwą „przez gorzki niesmak we wszystkim, co Mną nie jest”. „Żertwą mojej Duszy przez wszystkie smutki, do jakich twa dusza jest zdolna, żertwą mego Ciała, przez odsunięcie wszystkiego, co daje zadowolenie twojemu ciału, i przez nienawiść tego, co w ciele jest zbrodnicze i przeklęte” (s. 114).

      Dziś miłość Boga miłosiernego jest często postrzegana w innych, mniej surowych kategoriach, stąd Wezwanie do miłości stanowi dla współczesnego czytelnika nie lada wyzwanie. Długie dialogi między Jezusem a Józefą, z których przebija mentalność i religijność przełomu XIX i XX wieku, mogą niekiedy razić. Te proste i szczere zapiski są jednak niezwykłym świadectwem nie tylko ufnego poddania się woli Bożej skromniej zakonnicy, ale także autentycznego działania Boga w życiu człowieka i Jego bezgranicznej miłości do niego.